Każdego roku po zakończonej wizycie duszpasterskiej dzielę się z moimi parafianami refleksją nad naszym spotkaniem. Dzięki Panu Bogu udało się szczęśliwie i owocnie przebyć tę drogę jeszcze raz.

 

Przede wszystkim, serdecznie Wam dziękuję za gościnę w Waszych domach, za szczerość, przychylność, ciepło i zaufanie. Wspólne rozmowy dają siłę i nadzieję na coraz lepszą współpracę i zrozumienie. Znów otwarły się nowe drzwi i poszerzył się krąg znajomych osób – i to jest wielką moją radością. Zdaję sobie sprawę, że wiele problemów z konieczności omówiliśmy nie dość wyczerpująco, ale dobrze, że zgłaszacie i mówicie otwarcie o tym, co Was boli, interesuje, niepokoi. W czasach dla Kościoła niełatwych, pełnych krytycznych opinii, nieufności, okazywaliście życzliwość wolną od uprzedzeń. I z tego chciałbym czerpać siłę na dalsze lata mojej posługi.

​

Powtarzam ciągle: uwierzcie, że Pan Bóg czeka w tej świątyni na każdego z Was i wszyscy powinniście znaleźć tu swoje miejsce. Razem możemy dziękować za całe doświadczone dobro, wypraszać łaski, znajdować siłę i przepraszać za nasze słabości. Przychodźcie wszyscy, razem ze swoimi pociechami, młodzieżą, rodzinami.

​

Zobaczcie, ile w Was jest dobra – nie zamykajcie go w swoich domach, podzielcie się, nie dajcie sobie wmówić, że cały świat jest zły. Przebywając z Wami, w Waszych rodzinach, doznałem wiele serdeczności. Chciałbym odwdzięczyć się za każdy gest, ofiarę, posiłki, dlatego gorąco będę polecał naszemu Panu wszystkie Wasze troski i radości. Niech Was obdarzy błogosławieństwem i łaską.

​

Szczęść Boże!

ks. Andrzej